ชีวิตคนเราในโลกนี้ มีระยะเวลาจำกัด ตำแหน่ง ลาภ ยศ และทรัพย์สินที่เราพยายามขวนขวายหามา ถึงเวลาเข้าจริงก็ไม่มีอะไรเป็นของตัว ความดีงามตลอดจนชื่อเสียงทั้งหลาย เมื่อตายไป คนก็จะค่อยๆ ลืมไปสิ้น ฉะนั้น ถ้าเรามีโอกาสหาความรู้เข้าไว้ แล้วพยายามเขียนเพื่อสร้างตำราขึ้นมา ตำราเหล่านี้เท่านั้นที่จะไม่ตายไปพร้อมกับตัว แต่จะเป็นสิ่งที่ยังคงอยู่ และช่วยให้เยาวชนรุ่นหลังได้ใช้เป็นแนวทางในการศึกษา และเพิ่มพูนทางวิชาการต่อไป ไม่มีที่สิ้นสุด—